به میزان خالص تفاوت سرمایه های ورودی به یک کشور به واسطه صادرات کالا و خدمات به سایر نقاط دنیا با میزان سرمایه های خروجی از یک کشور به واسطه واردات اشاره دارد.
بحث ما در این قسمت مربوط به افزایش ارزش پول رایج یک مملکت نسبت به کشورهای دیگر است، به واسطه میزان صادرات و واردات آن کشور.
کشوری که صادرات بیشتری از واردات دارد، دارای مازاد تراز تجاری (مثل کشور ژاپن) و بالعکس کشوری که واردات بیشتری از صادرات دارد، دارای کسری تراز تجاری خواهد بود. مانند آمریکا.
می توان انتظار داشت که ارزش پول کشوری که دارای تراز تجاری مثبتی است در مقابل سایر ارزها افزایش یابد و بالعکس.
مثال ساده ای می زنیم: کشور ژاپن را در نظر بگیرید. این کشور کاملا صادراتی است. و قسمت عمده ای از درآمدهایی که برای کشور ژاپن وجود دارد بواسطه صادرات کالا و خدماتی است که از این کشور صورت می گیرد. بنابراین اتفاقی که می افتد این است که خریداران خارجی یعنی کسانی که می خواهند این کالاها یا خدمات را از ژاپن خریداری بکنند، باید پول رایج کشور خودشان را به پول ژاپن یعنی "ین" تبدیل بکنند.
لذا هرچه قدر کشوری صادرات بیشتری داشته باشد، طبیعتا تقاضا برای کالاها و خدماتش بیشتر است. در عین حال تقاضا برای خرید پول رایج آن مملکت هم بیشتر می شود. بنابراین می بینیم که کشوری که صادراتی است با افزایش صادراتش می تواند به بالا بردن ارزش پول کشور خودش در مقابل سایر ارزها کمک بکند و بالعکس.
کشوری که دارای تراز تجاری منفی است یا کسری تراز تجاری دارد، این کسری تراز تجاری می تواند یکی از عواملی باشد که در بلندمدت باعث کاهش ارزش پول رایج آن مملکت هم بشود. بطور کلی Trade Flow و Capital Flow دوتا از جریان هایی هستند که در بلند مدت باعث تغییر ارزش پول رایج در یک کشور می شوند. اساساَ اثر گذاری Trade Flow نسبت به Capital Flow یک مقدار دیرتر است، بدلیل اینکه پروسه صادرات و تبدیل این پول ها به هم دیگر یک پروسه زمانبر تری است نسبت به سرمایه گذاری در بازارهای سهام و اوراق قرضه.
می دانید پیشرفت های تکنولوژی که در پست های قبلی هم گفته شد باعث شده که خیلی راحت سرمایه گذاران خارجی بتوانند در بازارهای سهام یا اوراق قرضه کشورهای دیگه به خرید و فروش مشغول بشوند.
پس بنابراین اثر گذاری این گونه سرمایه گذاری ها خیلی زودتر است و خیلی سریعتر به چشم می آید تا در مقایسه با بحث Trade Flow
